Tirsdag 24. Juni, 2003
I dag vakna vi til ein varm og solfylt dag, og den siste dagen i Storbritannia. Øyreproppar er ein fin ting. Frukost på kjøkken, igjen med bestyraren som gjekk rundt og prata med alle om laust og fast. Vi sov i sovesal med ti andre i natt, og vi sov godt. Prata litt med guten som låg i overkøya over meg, ein amerikanar som var på veg nordover til Skottland. Han hadde vore i Paris nokre veker tidlegare og hadde følgjande å seie om byen: It's easy to have a good time and it's easy to have a bad time in Paris
. Vi håpa på det første.
Vi pakka sekkane våre og etter litt rettleiing tok vi metroen til Victoria Station, der vi skulle ta toget vidare til Dover. Metroen er framleis genialt enkel, sjølv om vi i dag opplevde meir trengsel og klamme tog i varmen.
Snart var vi på veg til Dover. Timane i toget vart nytta til kortspel, prating og litt ein liten blund. Utanfor lyste sola varmt. Endeleg framme i Dover, fekk vi skyss med gratisbussen til ferjekaia, som viste seg å vere eit svært anlegg ved den engelske kanalen. Etter å ha kjøpt billettar til ferja, veksla vi det vi hadde av engelsk valuta til euro (€), gebyrfritt! Så måtte vi ta buss inn til ferja. Vi køyrde rundt i kaianlegget i fem-ti minutt før vi kom fram.
Ut på bølgjan blå bar det med oss. Båtar er keisame. Høgdepunktet på turen var å spele «Time Crisis 2». Ellen overlever alltid lengst. Vi tok oss råd til eit par-tre spel. Så gjekk vi rundt i båten med sekkane på ryggen. Men på veg inn i taxfree-butikken byrja alarmen å pipe. Det viste seg å vere whiskey-flaska eg kjøpte i båten frå Bergen. Men dum som eg var gjekk eg ut av butikken i andre enden, så det byrja pipe og sikkerheitsvakta som stod der hadde ikkje fått med seg at eg utløyste alarmen på veg inn. Så inn att i butikken (pipipip) og bort til vakta ved den andre utgongen. Mykje piping for ei halv halvflaske whiskey.
Vi sette oss til slutt ned, der vi observerte ein noko overvektig unge ligge på golvet. Vi var nok ikkje det einaste som hadde lagt merke til den lille store jenta, der ho låg og skreik. Så var det opp og springe litt, før ho igjen låg på golvet og hylte. Nokre karar som sat ved sidan av oss, byrja snakke med kvarandre då det verka som om det byrja roe seg. Då fekk vi eit lite innblikk i kva som kanskje venta. Alle tre prata ivrig og høglytt — på fransk — så vi forstod ingenting. Vi var endeleg framme.
Calais verka som ein ganske roleg liten by. Sola skinte her òg. På den lille togstasjonen fekk vi prøvd oss på litt av den fransken vi hadde lest om i lommeparløren vår: Bonjour. Parlez-vous anglais?
. Det gjorde ho heldigvis. Dama bak luka gav oss fortalde oss at vi måtte bytte tog i Lille på veg til Paris. Frå Lille gjekk det eit Eurostar-tog, som ein treng plassbillettar til. Vi kjøpe ein sandwich med jambon et fromage
før vi hoppa på toget.
Det var blitt mørkt i Paris og klokka var over elleve. Følgde reisehandboka vår og tok metroen til området der herberget vi hadde vald ut skulle ligge. Etter å ha surra rundt og spurt fleire (dei fleste snakka ikkje engelsk), så fekk vi endeleg hjelp av tre jenter som viste oss vegen. Diverre var herberget fullt, og mannen i døra sa han visste om eit anna herberge i nærleiken som òg diverre var fullt. Vi byrja ane uråd. Det var seint og vi gjekk rundt og leita etter overnatting midt i Paris, midt i høgsesongen.
Etter å ha gått rundt i eit par timar, byrja Ellen å gje uttrykk for sin frustrasjon. I desperasjon spurte vi etter overnatting i hotell, som òg var fulle. Vi gjekk til næraste telefonkiosk. Der fann vi fram reisehandboka att og byrja ringe rundt. Herberge etter herberge fortalde at dei var fullbooka, før vi endeleg fekk napp. Eit herberge kunne halde av eit to-mannsrom i ein time. Vi skunda oss attende til metroen.
Endeleg! Etter ein kort spasertur gjennom trange gater, stod vi utanfor «Young & Happy». Gjett om vi var glade! I resepsjonen, som òg fungerte som bar, sat det andre reisande og tok seg ein kald øl i denne varme Paris-natta. Ein ung gut med mørke krøllar ønskte oss velkomen. Eit positivt førsteinntrykk, sjølv om vi fekk utdelt feil nøkkel først. I rommet vi låste opp låg det nemleg sekkar og handklede allereie. Ellen gjekk ned til resepsjonen og med seg opp att hadde ho ein forvirra resepsjonist. Han såg inn i rommet, tenkte seg om og henta ein ny nøkkel. Denne gongen var rommet tomt.
Vi bur no i tredje etasje, i eit slitt rom med tynne morkne madrasser i køysenga. Utsikta til den trange gata er sjarmerande. Vi spøkte litt med at enkelte vener av oss, sikkert ikkje hadde takla å sove her. I dag skulle vi nok heller ønske at vi var ute i sola enn å sitte i tog, buss og båt i heile dag. Reknar at nokre dagar går bort i reising. Men vi har heldigvis fått overnattingsplass og vi har lært ei lekse: Ring og reservér på førehand!